Bir Düşünce Sokağı

Bir ip gibi düğümlenmiş sözcüklerim, Kurduğum cümlelerin fermanı kalmamış, Sessiz çığlıklarla boğuşuyor düşüncelerim, Boşluğa doğru yol alıyor melül bakışlarım. Kim ağlar ardımdan benim uğruma,  Sokak lambası misali aydınlatır fikirlerimi, Yerimi kimler doldurur yok olduktan sonra, Bir toprak ağlar, bir toprak örter üstümü.

Çağımızın hastalığı yalnızlık korkusu olduğunu düşünmüşümdür. Eğer sizde buna inanıyorsanız, gözünüzü açma vakti.  Sanayi devrimden sonra yalnızlık korkusu için temeli atılmış bir bina inşa etmişlerdi. Artık günümüzde makineleşme o kadar ilerledi ki teknolojiyle beraber insan yükünü neredeyse minimum seviyeye indirgendi ve böylelikle hedefe ulaşıldı. Ben bu sürece kapitalizmin varoluşu diyorum. Yıllarca izlediğimiz dizilerde, filmlerde, müzik kliplerinde hatta okuduğumuz kitap, dergi ve gazetelerde insanlığın kendini tükettiği ve yalnız olursak hayatın anlamı olmadığını empoze ettiler bize. Bir insan, ne kadar mutlu bir hayat yaşarsa yaşasın, eğer hayatında bazı sorulara cevap bulamıyor, kendini ifade edemeyip, kendi düşüncesi söyleyemeyen ve fikri olmayan bireylere doğru itildikten sonra  nasıl gerçek mutluluğu tadacak ki? Sistemin insanlara empoze ettiği bir diğer fikir ise; sosyallik. İnsan sosyal bir varlığa dönüşmeden mutlu olamayacak bir kıvama getirildi. Mesela bu ko

Seni bir bahar günü, güneşin doğuşuyla sevdim,  Gözlerin keskin ve derin dalgalara eşlik ediyor, Yüzünde ki belirginlik manzarayla bütünleşiyor, Sesin rüzgâr fısıltısı gibi kulaklarımda yankılanıyordu. Güzellik kavramı şimdi kalbime nakış dokuyor, Tebessümün yüreğimde ki alev yangınına dönüyor, Bakışların ufaktan uçsuz bucaksız bir yol alıyor, Ve ben arafta sadece seni seyrediyorum. Murat Can

Bir sokak lambası yanar kalbimde, Sen ruhumun sokağından geçerken, Bir yıldız daha kayar gözlerimde,  Umutlarım inci olup yağarken... Damla damla dökülürken düşlerde, Gönlüm feragatname imzalıyorken Bedenim bertaraf olmuş hayallerde, Yüreğime sonbahar yağmurları düşerken... Aldanmışım o güzel gülüşlerinde, Mabedimin yerle bir olup zincirlenirken, Hayatımın artık sonbaharında, Dökülen yapraklarımın ahındayım.

        Ey Huzur; Bir yetimin gözyaşından, Bir çocuğun ilk oyuncağından,  Bir askerin hasretinden, Bir annenin çocuğuna kavuşmasından ne istedin?       Ey Aşk; Bir serçenin gözyaşından, Bir ihlamur ağacı çiçeğinden, Bir kızın baba hayranlığından, Bir canın canana olan sevdasından ne istedin?      Ey Mutluluk; Bir bahar sabahı şenliğinden, Bir sonbaharın güzelliğinden, Bir hayal dünyasının gerçekliğinden, Bir düş perdesinin en güzel sahnesinden ne istedin ?

Hayat küçük yaşta gösterdi zorluklarını, Zor darbeler ile ruhum o zaman tanışmıştı, Döve döve ezberlemişti namını,  Sessiz çığlıklar atarken neredeydin Baba? Düşünce tutanacak dalın kırık oluşunu, Hayal dünyamın senden mahrum olduğunu, Eksikliğin yakamoz gecesinde kayboluşunu, Mabedime alevler düşünce neredeydin Baba? Bir dağ gibi olan gölgenden mahrum edişin, Zemheri gecelerde yüreğimin hararetini görmeyişin, Ateşler içerisinde yanarken baş ucumdan öteleyişin,  Gözyaşlarım toprak bütünleşince neredeydin be Baba. Şimdi mevsimleri ilkbahar cıvıltısı sarmış, Düşler artık ölüm sessizliğine bürümüş, Kin büyütmedim sana kalbim kararmış, Artık sadece kalabalıklar içindesin hiçsin Baba...

Gecenin karanlığına saplanmışım, Vakit ilerledikçe ruhum bedenimden ayrılmış, Duygularımla bataklığa batmışım, Zihnimin içerisi soru işaretleri ile terk edilmiş. Bir sokak lambasının altında kalmış mutluluk, Zamanı gelince ortaya çıkıyor,  Insanoğluna gün yüzünü gösteriyor, Gidince de dilhun ediyormuş mutluluk. Göğsümde fırtınalara sebep olmuş hasret, Yerle yeksan etmiş yeşermiş umutları, Zehirli ok misali ölümü bekleyen gözyaşı, Sessiz sessiz nizama doğru yol almış. Murat Can

Kalk, hazırlan gidiyoruz alvinam... Umudumuzu kaybetmeyecek, Gözyaşlarımızın figanı dineceği, En güzel hayallerimize gidiyoruz. Düşler ülkesinde mahkum olmuşsuz, İzdivaya çekilmiş mutlu anılar,  Kimse karışmıyor, sükuta ermiş. Artık hür müydü mutluluk?  Zaman su gibi akıp gitmiş şimdi  Mutluluklar burada yuva yapmış,  Hüzünler başka diyarlara göç etmiş, Ayrılıklar bir kaptanın gemisinde yeni limana yol almış alvinam... Murat Can

Satırbaşı yanlızlığı var üstümde,  Kalabalıklar arasında ıssızlaşmışım, Karanlıklardaki aydınlık misali, Tüm cam kırıklıklarına gömülmüşüm. Umutun sesi sükuta ermiş, Durmaksızın yol almış gidiyor. Hayallere perde inmiş, Hayat tüm gerçekliğiyle gün yüzünde.  Mabedimde fırtınalar kopuyor şimdi, Gözyaşlarım yağmurlara eşlik ediyor,  Haykırışlar yerini sessizliğe bırakıyor, Ömrümün yarışı göç edip gidiyor.  Murat Can

Unutacaksan birini sevmeyeceksin, Seviyorsan eğer unutamazsın kolay kolay, Göze almasını bileceksin her derdin yükünü, İlk darbede tökezleyip yıkılmayacaksın. Ummadığın durumlarla karşılaşacaksın, Kimisine çözüp bulup üstesinden geleceksin, Kimilerine eyvallah çekip gitmesini bilmelisin, Ki gitmenin kalmaktan daha iyi olduğunu görmelisin. Unutmayı göze aldığında farklılaşırsın, Aynaya baktığında gördüğün kişi sen misin? Dudaklarından dökülen kelimeler sana mı ait? Sen artık yüzüne bir maske takmış yabancısın. Yani seveceksen sonuna kadar seveceksin, Olmadı diye tasalanmayacak, şükredeceksin, Unutacaksan olan biteni kabulleneceksin, Karaladığın defteri gün yüzüne vurmayacaksın.

Bir vakit gelecek herşey yok olucak, Yaşananlar yaşanmamış gibi mazi olacak, Dolu sokaklar bomboş kalıp sakinleşecek, Sokak lambaları izdivaya çekilecek. Gittiğin her yer onu hatırlatacak, Kabul edip, alışacaksın zamanla, Elvedaları ölüm sanıp uzaklaşacak, Hatalarından da bir o kadar ders alacaksın. Hayalleri bir rafa kaldırıp, Kırıklıkları gün yüzüne vuracaksın, Mutlulukları bir köşeye bırakıp, Hüznü baş tacı yapacaksın. Onunla şu gibi akan zaman, Onsuz geçmeyi bilmeyecek, İdam masasında mahkum olacaksın  O ise kelleni almakla hükümlü cellat. 

Benim lûgâtımda ki en güzel sözcüksün. Sanki bir saklambaç misali, Önüm arkam sağım solum, Aklımın her yeri sen.  Sen ateş gibi kelimelere hükmediyorsun,  Yerle yeksan ediyorsun mabedimi, Şu divane gönlümde kıyametler koparıyosun, Olacakların,olanların hepsi senindir.  Benim en güzel cümlelerim adınla başlayan, Gözyaşlarım da sen diyerek isyan eder. Sen diyince dünyam durur benim, Çünkü sen kıyamet kopan gönlümde şenliksin. 

Karanlığa saplanmış bir sokaktayım, Yalnız yapayalnız, çaresiz şekilde. Attığım her adımda mesafem uzuyor, Ne kadar uzaklaşırsam,sabit kalmışsım. Anılar geçip gidiyor yanımdan  Usulca kayboluyor elvedalar Vedalar yerini özleme bırakmış  Ay gitmiş geceler kalmış sokağımda.  Geceler senin, Ay benim diyordun ya Ayı sana bıraktım karanlık sokağımda Şimdi zifri zindan dünyam aysız Ben ise sensiz kalmışsım. Geceleri sevdiğimi bilirdin  Bu yüzden armağan etmiştin Şimdi nefret eder oldum Yorgun, bitkin, çaresiz gecelere.

Yazıyorum seni olur olmadık zamanlarda, Söz dinlemiyor yüreğim dökülüyor satırlara, Yazıyorum seni karanlık gecelere, Çünkü sen ayrılıksın. Bir bahar gülüşü var gözlerimden akan, Uzun gecelerde elimden düşmeyen kalemim, Karalıyorum seni zifiri zindan dünyama, Anlamazsın gecenin sen halinden. Şimdi dört duvar hayal perdemin tutsağıyım, Demir parmaklıklara yaslandım yıkılmamak için, Artık korkar oldu yüreğim sen demekten, Çünkü sen ayrılıksın. Ne günler geçmek biliyor,  Ne ben senden gidiyorum. İnandığım sözlerin şimdi yakıyor yüreğimi, Çünkü sen ayrılıksın. Eylül yağmurları var yüreğimde, Bırak onlar konuşsun damla damla, Sevmiyor işte rahat bırak papatyaları, Çünkü sen ayrılıksın. Zamanla geçer elbet bunlar da, Belki alışırım belki kabul ederim, Ama sakın yanmasın yüreğin aşkla, Çünkü sen ayrılıksın.

    Bugün konuya bir aforizma ile giriş yapacağım. " Sen gidersen her şey gider. Sesin gider, sesim düşer. Sen gidersen ey sevgili, Ben biterim, şiir biter. " der Ümit Yaşar. Sevgi neydi, sevgili kimdi ? Neden bütün yazarlar sürekli acılarını dile getirir ki ?     Her şiir sonunda öznesinden ayrılıp başka öznelere doğru yol alır. Bir Cemal Süreya, Nazım Hikmet, Sabahttin Ali'nin kaleminden dökülen satırlar halen daha dilimizde canlılığını sürdürürken, nasıl oluyor da acıların boyutu farklılık gösteriyordu? İşte burada "Sevgi" ortaya çıkıyor. Herkesin acısı sevgisi kadar der Müslüm Baba.    Ne kadar seviyorsak bedelini o kadar ağır ödüyoruz. Peki bu ağır bedellerin sebebi neydi? Sebebi belli "Düşünmüyoruz". Benliğimizi bir kenara bırakıp sevgi duygusu yüzünden düşüncenin önemi ortadan kaldırıyoruz. Doğru kişi miydi, bana uygun mu, olur muyuz, onu tanıyor muyum? gibi soruların cevabını almadan bir yola çıkıyoruz. Yolun sonunda kendimizi düşünmü

BENİM DÜNYAMA YOLCULUK      Merhaba öncelikle ilk yazıma hoşgeldin. 🤗👏Bugün bloğumun ilk günü ve ben de ilk bloğuma kendimi tanıtarak başlayayım. Ben Murat Can 🙋‍♂️ Engelli Bakım ve Rehabilitasyon bölümü son sınıf öğrencisiyim. Benim dünyamda yolculuğa çıkmadan önce bloğumda senin dünyandan izleri bulacağını temelli ediyorum.    Ve Ovidusun bir sözüyle sizlere veda ediyorum "İyi bitirmek iyi başlatmaktan daha üstündür."