Bir Düşünce Sokağı

Selam Mathias bu satırları sana döküyorum.  Sanki bir boşluğa saplanmış bataklığım, Benimle bir olan herkesi içime çekiyorum, Benimle yok ediyorum herkesi, her şeyimi. Çözemez olmuşum bağlı kördüğümlerimi. Attığım her adım yerinde sayar olmuş,  Tutuşuyor bir çalı çırpısında umutlarım, Vurgunum artık çaresizliğin kıvılcımına, Silinmişim, hayatının sayfalarından dökülüp gidiyorum. İçimde sakladığım seni söküp alıyorlar, Çığlıklarım kayıp haykırışları adasına hapsolmuş, Korkmuyorum artık gecenin sûkunetinden, Bilinmezliğe sürüklenen artık bir meçhulüm. 

Deryalara uzanıyor içimdeki duygular, Lâl olmuş kelimeler telafuz edilmiyor, Umutlar sükut-u hayale doğru yol alıyor, Mucize bekler olmuşum uçan kuşlardan.  Ecel telleri döküyor şimdi ayrılık, Bir sonbahar sabahı gibi doğmuş güneş, Yapraklar hüzün yağmurlarıyla dökülüyor, Toprak ah çekiyor her bir yaprak yükünden.  Mehtaptan düşen bir ay parçası gibiyim, Sende hapis olmuş bu fakir gönlüm, Yadigâr kalmış zifiri zindan dünyam,  Yokluğa yol almış, geçmişte ki mazi kırıntıları. Eziliyor yüreğim gözlerinin sedasıyla,  Uçsuz bucaksız dalıyor hayallere, Kaderim ile kavga eder olmuşum,  Bir cevabını bekler olmuş gönlüm.  Tek seninle çarpar olmuş bu kalp İlkbahar edasıyla uçuşuyor kuşlar. Çiçekler açıyor şimdi gönlümün bahçesinde, Bakar göremez olmuşum senden başka dünya. Murat Can.

Bir ip gibi düğümlenmiş sözcüklerim, Kurduğum cümlelerin fermanı kalmamış, Sessiz çığlıklarla boğuşuyor düşüncelerim, Boşluğa doğru yol alıyor melül bakışlarım. Kim ağlar ardımdan benim uğruma,  Sokak lambası misali aydınlatır fikirlerimi, Yerimi kimler doldurur yok olduktan sonra, Bir toprak ağlar, bir toprak örter üstümü.

Çağımızın hastalığı yalnızlık korkusu olduğunu düşünmüşümdür. Eğer sizde buna inanıyorsanız, gözünüzü açma vakti.  Sanayi devrimden sonra yalnızlık korkusu için temeli atılmış bir bina inşa etmişlerdi. Artık günümüzde makineleşme o kadar ilerledi ki teknolojiyle beraber insan yükünü neredeyse minimum seviyeye indirgendi ve böylelikle hedefe ulaşıldı. Ben bu sürece kapitalizmin varoluşu diyorum. Yıllarca izlediğimiz dizilerde, filmlerde, müzik kliplerinde hatta okuduğumuz kitap, dergi ve gazetelerde insanlığın kendini tükettiği ve yalnız olursak hayatın anlamı olmadığını empoze ettiler bize. Bir insan, ne kadar mutlu bir hayat yaşarsa yaşasın, eğer hayatında bazı sorulara cevap bulamıyor, kendini ifade edemeyip, kendi düşüncesi söyleyemeyen ve fikri olmayan bireylere doğru itildikten sonra  nasıl gerçek mutluluğu tadacak ki? Sistemin insanlara empoze ettiği bir diğer fikir ise; sosyallik. İnsan sosyal bir varlığa dönüşmeden mutlu olamayacak bir kıvama getirildi. Mesela bu ko

Seni bir bahar günü, güneşin doğuşuyla sevdim,  Gözlerin keskin ve derin dalgalara eşlik ediyor, Yüzünde ki belirginlik manzarayla bütünleşiyor, Sesin rüzgâr fısıltısı gibi kulaklarımda yankılanıyordu. Güzellik kavramı şimdi kalbime nakış dokuyor, Tebessümün yüreğimde ki alev yangınına dönüyor, Bakışların ufaktan uçsuz bucaksız bir yol alıyor, Ve ben arafta sadece seni seyrediyorum. Murat Can

Bir sokak lambası yanar kalbimde, Sen ruhumun sokağından geçerken, Bir yıldız daha kayar gözlerimde,  Umutlarım inci olup yağarken... Damla damla dökülürken düşlerde, Gönlüm feragatname imzalıyorken Bedenim bertaraf olmuş hayallerde, Yüreğime sonbahar yağmurları düşerken... Aldanmışım o güzel gülüşlerinde, Mabedimin yerle bir olup zincirlenirken, Hayatımın artık sonbaharında, Dökülen yapraklarımın ahındayım.